દિવસો જુદાઈ ના જાય છે..

આજે ફરી કેટલાય વખત પછી ફરી વાર ગુજરાતી ગીતો, ગઝલો સંભાળવાનું મન થયું અને આ સૌથી પહેલા સાંભળવાનું યાદ આવ્યું. કવિઓ એ કેટલું સુંદર લખ્યું છે અને શ્રી પુરુષોત્તમ ઉપાધ્યાયે શું સરસ ગાયું છે. તેમાં પણ વચ્ચે "નયણા મત વારસો" સાંકળી લઇને શું મહેફિલ જમાવી છે.. વાહ! દિલ ખુશ થયી ગયું. તદ્ ઉપરાંત આ ભાષા સમજી શકવાનો અને સંગીતની કદર હોવાનો આનંદ અને તે માટે ઉપકાર જ માનવો રહ્યો.


દિવસો જુદાઈ ના જાય છે, એ જશે જરૂર મિલન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે, મુજ શત્રુઓ જ સ્વજન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે

ન ધારા સુધી ન ગગન સુધી, નહિ ઉન્નતિ ના પતન સુધી (૨)
ફક્ત આપણે તો જવું હતું, અરે એક મેક ના મન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે

તમે રાંક ના છો રતન સમા, ન મળો હે આંસુઓ ધૂળ માં (૨)
જો અરજ કબૂલ હો આટલી, તો હૃદય થી જાઓ નયન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે

તમે રાજરાણી ના ચીર સમ, અમે રંક નાર ની ચૂંદડી (૨)
તમે તન પે રહો ઘડી બે ઘડી, અમે સાથ દઈએ કફન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે

જો હૃદય ની આગ વધી 'ગની', તો ખુદ ઈશ્વરે જ કૃપા કરી (૨)
કોઈ શ્વાસ બંધ કરી ગયું, કે પવન ન જાયે અગન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે, મુજ શત્રુઓ જ સ્વજન સુધી
મારો હાથ ઝાલી ને લઇ જશે...

અભિપ્રાય

WhatsApp પર ફરીવાર કાંઈક વાંચવા મળ્યું ને મન વિચારોના વમળે ચડ્યું. 

તમે પરસેવે  રેબઝેબ છો , ખુબ તરસ લાગી છે
પણ ક્યાંય પાણી નથી મળે તેમ , એવામાં તમે
એક ઝાડના છાયાંમાં થાક ખાવા ઉભા રહો છો !
ત્યાં જ સામે થી એક મકાનના પહેલા માળની બારી
ખુલે છે અને તમારી અને તે વ્યક્તિની આંખો મળે છે.
તમારી હાલત જોઇને તે વ્યક્તિ તમને પાણી જોઇએ છે?
તેવો ઇશારો કરે છે .હાલ તમને એ વ્યક્તિ કેવો લાગે ?

આ તમારો પહેલો અભિપ્રાય છે તે વ્યક્તિ નીચે આવવાનો ઇશારો કરીને બારી બંધ કરે છે . 15 મિનિટ થવા છતાંય નીચેનો દરવાજો નથી ખુલતો ! હવે તે વ્યક્તિ પ્રત્યે તમારો અભિપ્રાય શો ?

આ તમારો બીજો અભિપ્રાય છે .થોડીવાર  પછી દરવાજો ખુલે અને તે વ્યક્તિ એમ કહે કે " મને વિલંબ થવા માટે માફ કરજો , પણ તમારી હાલત જોઇને મને પાણી કરતાં લીંબુનું સરબત આપવું યોગ્ય લાગ્યું માટે થોડી વધુ વાર લાગી . હવે તે વ્યક્તિ વિષે તમારો અભિપ્રાય શો ?

યાદ રાખજો કે હજુ તો પાણી કે શરબત કાંઇ મળ્યું નથી ને તમારો ત્રીજો અભિપ્રાય મનમાં જ રાખો.

હવે જેવું તમે સરબત જીભને લગાવો છો ત્યાં જ તમને ખ્યાલ આવે કે તેમાં ખાંડ જરા પણ નથી!!!

હવે તે વ્યક્તિ તમને કેવો લાગે???

એક સામાન્ય પ્રસંગ માં પણ જો આપણો અભિપ્રાય આટ્લો ખોખલો અને સતત બદલાતો હોય તો આપણે કોઇનો પણ અભિપ્રાય આપવાને લાયક સમજવા જોઈએ કે નહી ?

હકીકતે દુનિયા માં એટલું સમજાયુ કે જો તમારી અપેક્ષાના ચોખટામાં બંધબેસતું વર્તન સામેની વ્યક્તિ કરે તો તે સારી નહીં તો તે ખરાબ! –
બરોબર ને???

માણસાઈ

આજ-કાલ WhatsApp પર ઢગલાબંધ વસ્તુઓ આવે-જાય છે. અમુક વાર કાંઇક સરસ મજાનું પણ વાંચવા મળી જાય ત્યારે દિલ ખુશ થઈ આવે.  આજે જાન્વીએ આ વાર્તા મોકલી ને વાંચીને મનમાં આનંદ થઈ ગયો. ખાસ કરીને એવા જમાનામાં જ્યાં માણસાઈ બહુ દૂરની વાત થઈ ગઈ છે અને લાગણીઓની બહુ કાંઈ કિંમત નથી રહી.

એક ચાર વર્ષનો ભાઈ અને એની છ વર્ષની બહેન
બંને ભાઇ બહેન બજાર મા ફરવા નીકળ્યા છે નાનો ભાઈ છટા થી આગળ ચાલે છે અને બહેન પાછળ છે

થોડી થોડી વારે ભાઈ પાછળ જોતો જાય છે કે બહેન આવે છે કે નહીં

રમકડા ની એક દુકાન આગળ બહેન ઊભી રહી જાય છે
ભાઈ નજીક આવી ને પૂછે છે
"કેમ
તારે કાંઇ લેવુ છે ?"

બહેને ઢીંગલી સામે આંગળી ચીંધીને બતાવ્યું
ભાઈ એ બહેન ની આંગળી પકડી
અને એક વડીલ ની અદા થી
બહેન ને એ ઢીંગલી હાથ મા આપી
બહેન ખુબ જ ખુશ થઇ

કાઉન્ટર પર બેઠેલો વેપારી
આ ભાઈ બહેન ને બહાર થી જોતા હતા
અને ભાઈ ના માસુમ વડપણ ને નીરખી ને મનમાં મુસ્કુરાતા હતા

કાઉન્ટર પાસે આવીને ચાર વર્ષનો એ બાળક બોલ્યો
'આ ઢીંગલી નુ શું છે ?'

"જીવતર ને ઘોળીને પી ગયેલા" એ વેપારી એ કહ્યું
'તમારી પાસે શું છે ?'

બાળકે ચડ્ડી ના ખીસ્સામાં થી સમુદ્ર ના છીપલા કાઢ્યા
અને કાઉન્ટર પર મુક્યા
પેલા વેપારીએ એ જ માર્મિક હાસ્ય સાથે બાળક ઉપર અમીભરી દ્રષ્ટિ કરી
અને જેમ રુપિયા ગણે એમ છીપલા ગણ્યા

બાળકે કહ્યું 'કેમ ઓછા છે ?'
વેપારી કહે
'ના આમાંથી તો વધશે'

વધેલા છીપલા ફરી ખીસ્સામાં નાખી અને ઢીંગલી રમાડતાં એ બાળકો તો જતાં રહ્યાં પણ

એના ગયા પછી વેપારી ને એના માણસે પૂછ્યું
'આવી કિંમતી ઢીંગલી તમે છીપલા ના બદલા મા આપી દીધી ?'

વેપારી એ કહ્યું
'ભાઈ, આપણે મન આ છીપલા છે
એને મન તો એની સંપતિ છે
અને
અત્યારે એને ભલે ના સમજાય
પણ એ મોટા થશે ત્યારે તો એને સમજાશ નેે

કે છીપ ના બદલે આપણે ઢીંગલી લઈ આવેલા ત્યાંરે એ મને યાદ કરશે
અને
એ વિચારશે કે દુનિયામાં સજ્જન માણસો પણ છે'

 કૈંક ઈચ્છાઓ અધૂરી હોય છે,
જિંદગી તોયે મધૂરી હોય છે,
દ્રાક્ષ ખાટી દર વખત હોતી નથી,
જીભ પણ ક્યારેક તૂરી હોય છે.

લીમડાના પાન મેં પણ ચાખ્યાછે
માણસના બોલ કરતા મીઠા લાગ્યાછે
જિંદગી રોજ મને શીખવે કે જીવતા શીખ,
એક સાંધતા તેર તૂટશે, પણ સીવતા શીખ..


"મન ભરીને જીવો,
મનમાં ભરીને નહી"

The Joy of Walking

Until 2013, I had no idea how magical walking can be. It all started when my company went through large-scale layoff and I was back in the market searching for work. Knowing that a lot of us were in the same boat, searching for work helped tremendously in coping with the job search blues. As they say, misery does love company. But I have realized that no matter how big or small a struggle is, at the end of the day, we as a person have to deal it and face it all by ourselves. Loved ones and well-wishers try to help, but at the front-end, it's all us, only us. And it was the same here. There was a lot of help from all fronts, but I was the connecting point of every single interaction that was required. Job search can be exhausting in more ways than one can ever imagine. All of a sudden you become the busiest jobless person. Unfruitful job search attempts, rejections after tedious long interviews, inquiries and status reports from not-so-well-wishers often were of no help. The mood changes like a sine-curve every single minute of the day.

One chilly afternoon that winter, I realized I needed to get away from it all, just for a few minutes. I bundled up with layers and multiple pairs of gloves and winter hats and got out for a stroll. I walked around for over two miles and came back feeling a whole lot better than when I left. I kind of liked that walk a lot as to how it made me feel afterwards. I went back for a walk the next available free day when I had an afternoon off. I came back more cheerful than I had been that entire week. Couple of more afternoon walks and I started to notice a pattern. Every time I returned from a walk, I was feeling better than when I started the walk. The cheerful mood only lasted so long, but it felt great. However temporary that positive mood lasted, I wanted to feel that more often, on more days. I made it a point to find some time on daily basis from the job search tasks and networking events to go for afternoon walks at least 4-5 times a week. And for whatever reason (which I found out later on), afternoons were more exciting times for walks than mornings or late nights. I didn't enjoy the morning / late night walks as much. I realized that only after a few weeks when I started to notice a pattern. I kept on looking forward to the afternoon walks just for the sunset colors I got to see. And if it were cloudy, the sunsets were even more gorgeous! I felt like a kid with icing filled cake in front. To keep myself motivated, I started documenting the walks by taking random photos of daily sunset colors. My walking route wasn't that picturesque or anything with so many electrical towers on the way, but then I improvised. I started to shoot silhouettes of those towers at sunset and every day that's' what got me excited to go for a walk again. I can’t remember exactly when but just during that winter, I fell in love with walking and sunset colors. Things have changed a lot in last three years but the love for walks and sunset colors still remains. I haven't gotten so bored of either one of those yet. These days, I don’t get to go for daily walks or as often as I’d like but it’s the best outdoor activity I have found in recent times and I absolutely look forward to my late afternoon/evening walks even today.

Thinking back to 2013 experiences, I think anything that happens is for the best and sometimes seemingly difficult experiences are in fact blessings in disguise. I feel thankful for those experiences.

Some photos from my afternoon walks from Winter of 2013-2014: https://www.flickr.com/photos/kanan/albums/72157643386874535/with/13616887793/

More photos from recent lunchtime and afternoon / evening walks at https://twitter.com/kananjani/media

Today's thought-provoking ideas

Today, I got to hear something very thought-provoking:

Thoughts are electrical reactions. They can change very quickly.
Emotions are chemical reactions. It takes time for them to change.

Now I'm wondering how long both of these actually are, or could be! Our interactions with every single person around us depends on these.

Another observation was made about feelings and behavior:

In others, we notice their behavior first, then their feelings, if any.
In ourselves, we notice our feelings first, then the behavior.

Particles in the brain compartment are colliding full-speed again. Gotta come back to this later. 

Unanswered questions

I have been pondering so much on the different feelings that one feels.

How is it that doing good to others always feels good and hurting even a tiny bug makes one feel terrible inside? Does everyone feel that?

You see some good thing happening to someone. Does that make you feel happy for them or jealous/half-hearted?

You see someone hurt/sad/upset/behaving badly. Do you feel sorry for them or happy that they are suffering?

Sometimes actions speak louder than words and expressions say more than what one wants to.

Often times, people are very good at acting and can hide the feelings behind their external facade, they can put up a good show, whereas others display it all despite of trying hard to hide it.

The Great one sitting within us watches everything, witnesses all. Nothing is hidden from that entity. Are you being true to that self? Does one ever think about that person? Does one make a conversation with that person? If so, what would that conversation be like? Would it be a chat like one'd have with a good friend over a coffee or a fight one has with a sibling?

Is it only a hurtful action that's considered bad or a hurtful thought also causes the same damage? Or maybe even more? To self or to the other person? Or both?

I sometimes wonder.

Building tolerance when needed

When new year starts, mind feels quite busy often as it is a time to look back and summarize the experiences and ponder on what all has been learned in the past year with all experiences.

Best moments are the ones where you connect with loved ones to talk about philosophical things and realities of life, despite of them being not so pleasant, when we experience positive things. Down moments are the ones filled with disappointments; disappointments because of unpleasant experiences, because of unpleasant interactions, unpleasant people. Sometimes it makes me wonder if the expectations are contributor for that. May be so. Regardless, these sour experiences or moments have started to become lessons-learned than disappointments. Only gradually though. Thanks to loved ones for sending tons of reminders. One of the positive things that has barely started is the transformation to start listening to positive things, see more positive things, or rather see the negatives as positives. HP often reminds me of these things. Hope I can listen to more of BK speeches. Here's one of them that has come to rescue on time recently. What an amazing thought: "If we could look into the heart of the other person and know the journey of what they have gone through e'd become more tolerant, more kind, more generous and we would care more".

New beginnings

What an exciting day! It's LilaBa's 91st birthday today; I'm so glad I got to wish her and convey my pranams to her. Blessings of the elders are truly inspiring and that is definitely one of the things that keeps me going at life full speed. Also, I finally got to create Kanan Jani Photography page. I had been wanting to create the page since a while and I finally got a chance to. I'm so glad I finally did. And, I'm finally back to blogging after such a long hiatus.

Here's one of my favorite photos taken at one of my favorite locations: Lakeshore Park in Newark, CA.