Random thoughts

Yet another year is close to completion and yet another year older. Wiser than before? I hope so. ;) Smarter than before? Definitely! It's at this time I feel most thoughts colliding in my head than the entire year added together. May be it's the year-end.

Praful uncle stopped by for dinner the day before my birthday and it was perfect because we had an entire evening filled with philosophical discussions and I got to ponder on so many wonderful thoughts that it made me feel so very eternally grateful for everything and everyone in life.

Some of the thoughts he shared that caught my attention were outrageous and others quite thought-provoking. Here are the thoughts in a random order.

Your experiences in life are your only guru.

"Nobody" is blissful. "Somebody" is miserable.

The explanation that went with this was about being someone vs. being no one. I could be a "daughter", "sister", "friend", "wife", "mother", etc. When I am that somebody, only at that time it's possible for me to feel miserable. If I am "nobody", then I am, or will always be blissful.

If someone makes a mistake, be there for them. 

Nobody can ever make anybody happy.

You can not waste time to make anyone happy. Try to make yourself happy. 

If you are happy, then you will be able to spread that happiness / will be able to pass that happiness onto others.

Love yourself.

One of the topics that came up was where is the soul. To explain, pointing at cell phone Uncle asked, "is the sound in the phone or phone in the sound?" I said the latter. And it turned out to be true. He explained. When we speak, the atmosphere enables the sound to travel, meaning that the sound is already there. Phone ringer is the detecting mechanism. Then he matched the analogy to the soul question. Soul is omnipresent. It's everywhere. The human body is the manifestation of it. That's how the soul gets expressed, if at all that terminology can be used for soul. It was an interesting analogy and thought.

Hiking Fern Canyon Trail

Fern Canyon Trail is located in Russian Gulch State Park in coastal town of Mendocino, CA. I got to hike this trail during the last weekend of December on my visit to Mendocino/Fort Bragg.


Fern Canyon Trail

This is the trail that takes you to the waterfalls in the park. The trail-head is near camp site 30 and initial 1.6 miles are paved trail that you could ride bicycles on so technically wheel chairs and strollers can also go on them. After that, comes the tiny picnic area from where the trail splits into two, both sides leading to the same waterfalls and making a big loop. The left side of the trail is 0.7 miles one way to the waterfalls and is a bit more rigorous than the right side one, which I believe is somewhere around 1.5 miles one way. In total, we did about 2.3 miles of hiking one way.

The best thing about trails with waterfalls on them are the reward you get at the end of the trail for hiking all the distance because the view is totally priceless. This trail was no different.


Fallen fern-covered tree trunks surround the water falls


It seemed like it had rained either the previous night or earlier that morning so the entire park was drenched in shiny water droplets and the mossy trees were so green I didn't want to leave the park.


Moss-covered Trees on the trail

We started around 1 pm and were back to the parking lot around 4. I wish we had time to do more hiking in the same park. There's a really nice bridge right at the entrance of the park that potentially had ocean views, but lack of time didn't allow me to make a stop there to take photos. Gotta save some stuff for next trip! ;)

Hike date: Saturday, December 28th, 2013
Accompanied by: MJ, RP, Nikon D5000

The feeling of being lifted up

When so-called negative things start happening in your life (or you think it's negative ;)), you feel victimized. And it's very easy to feel so at those moments. One has to constantly try to get out of the feeling-sorry-for-yourself mode. It's difficult, but definitely possible. Psychologists are wonderful people, I think. They tell you it's normal to feel all the bad stuff you're feeling, all the negativity. At such times, positive things are so wonderful. It could be just one sentence of someone or even a smile that lifts your spirits up.. they get you out of that pit of sorrow.



Came across these beautiful videos with such positive take-home messages, couldn't help but share/document:

Thanks, Ami, for sharing them.

A haiku

After so long, I felt like writing and all that came out was a haiku. After looking at this photo. I'm glad the writers block has gotten a hole in it.
 
A green burst
Brightness amidst
Make my day

Bamboo Forest on Pipiwai Trail in Hana, Maui, Hawaii

Why bring a child into this world? - A film by Unilever

https://www.projectsunlight.us/

Translated article: "Please be sure it doesn’t get too late to forgive…"

Pondering about the topic of my previous post, I went back to my old post in Gujarati where I had shared an article about forgiving. This is one of those articles forwarded to me by my cousin that I just couldn’t help but translate for I wish more people are able to read it. 

Yet again a feeble attempt at translation, but I hope it is able to convey the moral of the story for those interested in it.

In this world, two things are the hardest to do. To apologize and to forgive. Relationships depend on how one is able to melt his/her own ego. Often times, we mistaken arrogance for self-respect.

The one that doesn’t make us feel “heavy” is kinsman/relative/our own person. Lightness in a relation is the most important characteristic of a relation. Where there is heaviness, there is no acceptance. One just suffers because of the imposition/burden. Inherent/natural (relation) is never heavy. People carry the “burden” and pass it on to others by doing so. 

Every road has a turn. Relationships also have their ups and downs. No lines on our palms are straight then how is life going to be the same all the time? Nothing in this world stays still. Sun rises and sets, oceans also have high and low tides. Planets also change their course/orbits, flowers bloom and wilt. Rainbows don’t last forever, then how can relationships remain the same?

If someone doesn’t do according to our wish, then we consider it a mistake. Do we give our people a right/chance to make a mistake? Test/identification of love only happens by knowing how quickly we can forgive someone. It is also a kind of injustice to delay the forgiving. When bumblebee sucks nectar, does the flower complain? Does a river grieve when it merges into a salty ocean and becomes salty?

The one who realizes self, has truly earned self-respect. We create a boundary around ourselves and consider that the whole world. If someone goes out of that boundary, we consider them our opponent or enemy. The biggest sin in this world is to take control of someone’s mind and brain. Person who wishes “no one should do anything without asking me” is forcing their near ones to cross that limit.

Some people are such that others are afraid to approach them to even apologize. There is a higher possibility of estrangement where there is no affection. Where affection is the nature, there are positive feelings. 

A man was on his deathbed. He realized that his life was going to end soon. He thought of things that he still had to do. After thinking a lot, he realized that he had offended a lot of people/hearts. He wished to apologize before leaving (the world).

He started to apologize to all the people one after the other. At last, he remembered the daughter who had run away from home and gotten married without his permission. He hadn’t seen the daughter who was like his heart. He requested his wife to call the daughter over. The daughter came over. The granddaughter also came with the daughter. In the hospital room, the granddaughter entered first. She came closer and asked, “Grandpa, what was my fault?” The man cried until he was out of breath; he replied to the granddaughter, “there was no fault of yours; may be it was only my fault.”

We blame others when we can’t see our own fault. The daughter came close to her father and put her hand on her father’s head. The father said “I wish you had said it to me even once” the daughter replied “but I was so afraid, dad. When did I ever feel the lightness (in our relation back then) that I feel today? I had taken a photograph of you when I left home. I would see your photo daily and put my hand on head and said I love you, Papa. Tears welled up in my eyes daily, and even today my eyes are filled with tears, but they don’t lack (feelings) today, there is gratitude (in them today).” The father said “now there are no more heavy feelings, no more lack of feelings, no regrets in life.”

Never procrastinate when it comes to forgiving people. It might be too late. There is no specific limit on “late”, late might be tomorrow. Can you forgive someone today? A boyfriend/girlfriend who is not with you today to whom you have not been able to forgive? A friend who may be made a small mistake, deceived you a bit or defrauded you somehow. Can you forgive them? A colleague or two with whom you had disagreements about something. Can you let go of it? A brother or a sister who have not been able to spend time with you for any reason, can you say “it’s okay” and call them again? If not, then you are missing out on something. 

Try forgiving, there is nothing more liberating than that. A man can give big donations. But not all can become forgiver. A forgiver is the bravest of all. Often times our people want to forgive us, but we don’t apologize to them. Often we are afraid that we will not be forgiven. Often we wonder why we should apologize. What mistaken have I made? If a thread is not broken, it becomes a rope. Apologizing doesn’t make anyone smaller. People who apologize gain confidence and self-respect. Apologizing makes one feel lighter. Whether we will be forgiven or not is not a matter for us to worry about. Let the other person decide that.

We have to do what we feel is appropriate. Often we remember some people so much, we want to be close to certain people so much or wish they would be close to us. We wish to spend time with them, but we don’t let them come close to us or don’t open the doors to allow them to reach us. Some want to climb mountains but an opportunity must be given to them. Some fearful thoughts we have are not as big or dangerous as we might think them to be. All that is needed is a “sorry” and if someone says “sorry” don’t ever wait, because not everyone gets a chance to forgive all the time. 

There is nothing so “heavy” in life that can’t be made lighter. We just have to let go little bit. People who love you should not be afraid of you. How much you can forgive a loved one for their mistakes is what decides how much you love them. If you want your loved ones to not hide anything or keep any secrets from you, then give them enough freedom and lightness that they are able to do those things in front of you without any fears. No one wishes to hurt their loved ones. No one likes to be far away from their loved ones. Nonacceptance is the one that causes the ill feelings. Only great and brave people are able to apologize and forgive. It is not something for the cowardly. Try saying “I am sorry” once.

Don’t wait (for anything) so long (in life) that makes you regret it. Neither in apologizing, nor in forgiving.

Original article in Gujarati is here.

Why is it so hard to forgive?

Not for me, for others.
That's what stumps me so often these days. People holding grudge against their loved ones. Why can't people just let it go? How big of an ego do they have that disables them, stops them from letting go and becoming a bigger person? How they live with that feeling of unreasonable expectations or anger or hatred or upsetness whatever you call it - inside them is beyond me. I wish the world was more forgiving and I wish people let go of their high expectations and egos that hold them back from becoming lighter in their minds and hearts and become one one day - in minds and hearts. Especially if it's a loved one. Wishing for more hearts to be forgiving. For it might be too late one day to even forgive someone.

Centre Shock Chewing Gum Ad.. hila ke rakhde!

One of my most favorite music clips plays in this ad and I can't stop listening to it. So much that I went to actually look for the ringtone made from this music. It's absolutely beautiful and reminds me of numerous songs, one of which I have been able to recall.

Love the main character in both the versions and his hairdo! :)

Why Yeh Jawaani Hai Deewaani works?

*spoilers ahead*

Ever since watching the trailer of the film and the badtameez dil dance, I wanted to go watch this movie on the first day it was coming out. Friday night was busy with a social engagement so it had to be Saturday. I was super excited to go watch it more because the company was awesome too – my two gal pals. We were as excited as a kid on her birthday, and mostly because of Ranbir Kapoor. ;)

After watching the movie I kept on wondering how this same old ghisa-pita logic (by that I mean story) still works. If you really think about it, it’s actually puraani daaru in nayi botal, so what makes it work? Why are so many viewers including myself so excited about this one? The first thing about YJHD is that almost in the entire two hours of duration there rarely is a moment that allows your attention to steer away from it. The story holds on to you like magnet. You keep wondering what will happen next, in a good exciting way. There are moments when things feel like they are falling apart, like when Bunny decides to move away from India or when Aditi (Kalki Koechlin) decides to get married and drops the bomb on Bunny via video clip. You almost keep wondering whether she’s getting married to Avi (Aditya Roy Kapoor). The end is predictable by the masala category of film yet there’s something that tells the viewer that’s not what’s going to happen and it doesn’t. That’s what makes it click. If you really see, the train sequences remind one of moments from Jab We Met and DDLJ. Then there’s the love between friends and how they fight and makeup with each other that kind of reminds you of Dil Chahta Hai and then a foreign kid joining the gang, Raina (Poorna Jagannath), well, sort of reminds of Rang De Basanti and then friends fighting and going their own paths after graduation again reminds of Dil Chahta Hai and it almost makes one wish that their paths hopefully do cross again in future. Soaking your feet in pool water reminded me of Munna and Circuit. :) Not sure why, but Bunny (Ranbir Kapoor) moving to the US and then moving back to India reminded me of Swades. And then Bunny and Naina (Deepika Padukone) taking f o r e v e r to tell each other about their feelings. God! That was so annoying, but I’m glad they finally did and that Vikram dude was just another Anshuman (from Jab We Met). I think that’s what kept the movie going. The fact that the audience couldn’t tell whether our hero and heroine will actually get together at the end. You always fear a QSQT moment or Kal Ho Na Ho moment. Thankfully it was neither so it was pretty darn good. It was so adorable to see Aditi getting married to Taran and that no difficult moments could break them.

The acting is great and majority of the storyline pretty solid. It was great to see Farooq Sheikh as Bunny's father. Reminded me of Umrao Jaan and Chashme Baddoor and made me appreciate the fact that actors like him are still getting work. Chemistry, Biology and whatever else you want to call it between Ranbir and Deepika is so awesome it makes one forget it's a movie and not real life. Now I know why Karan Johar said it's a movie and not a wedding invitation. ;) Kalki and Aditya are awesome as supporting actors. It was my first film with them as actors and I have to admit I liked both of their works and am looking forward to watching more of their works. I had almost predicted my most favorite scene of the film and that was the one where Bunny and his step-mom chat at the end of the film. Absolutely loved that scene and I think it's entirely thanks to Ayan Mukherjee for coming up with such a yeh-laga-sixer moment and bringing closure and feel-good-vibes to the whole movie by putting that in.

I have to admit that the drinking got a bit out of hand and it almost made me wish that they display those statutory warnings like with cigarette smoking for alcohol too. It’s not something to be promoted for sure. And I wish Avi’s friends helped him get out of the gambling routine. That was kind of sad to see him go through bad times. In a way it was a moral of the story kind of thing too, for those who want to see it that way. Meaning if you are jealous about someone else’s success and have super high expectations from your friends, it’s possible that it might not get you anywhere. If you want to achieve something in life, YOU have to make an effort and not wait for someone else to do something for you. At the same time, if your friends make progress in different fields than you, wish them well. Don’t be jealous and upset about their achievements. And last but not least, when it comes to friends or people you love, nothing matters. Got to stand by them when they need you. That’s what friendship is all about. And honesty and simplicity are not bad things. :)

And if it's a Bollywood film, we have to talk about songs. Pritam's music is utterly beautiful. All the songs are fantasic to listen to and watch on screen. My most favorite ones are ilaahi (you might have missed this makes-you-want-to-listen-to-it-over-and-over-again kind of song like I did during watching the film if you were too busy looking at Ranbir ;)) and re kabira, followed by balam pichkaari and badtameez dil. Subhaan allah is also beautifully sung and the kind that sort of grows on your after you listen to it a few times. If you are watching the movie in a theater that does not break for an interval, then you can go pee when dilliwali girlfriend song comes up. ;) Ghaghra song is typical mujra meets qawaali song and Madhuri looks like million dollars.

So if you still haven’t seen YJHD, go watch it! You will love it for sure. I am waiting for an opportunity to go watch it again in theater. Good work, YJHD team!

"Share My Dabba" video

Got to view this feel-so-good video. I couldn't help but share it. Especially in times when all you hear/read in news is so depressing. Way to go, Mumbai's dabbawalas!

હેપી મધર્સ ડે અને એક જૂની વાર્તા

કહે છે ને કે માણસ પોતાનું બાળપણ ક્યારેય નથી ભૂલતો. એની આજે ખાતરી થયી ગયી. જે વાર્તા બાળપણ માં વાંચી હતી અને હૃદયમાં ઘર કરી ગયી હતી તે આજે ફરી વાર વાંચવા મળી. મન માં ક્યારેય આશા ન હતી કે ફરીવાર ક્યારેય આ વાંચવા મળશે.. દસ વર્ષ માં દુનિયા કેટલી આગળ વધી ગયી છે એનો આજે ભાસ થાય છે.

અહી અમેરિકામાં "મધર્સ ડે" ની ઉજવણી થાય ત્યારે દરેક વર્ષે અને આમ પણ અવાર-નવાર ઘણી વાર મને આ વાર્તા યાદ આવે અને આ વર્ષે પણ યાદ આવી એટલે સાતે કામ પડતા મૂકી ને થયું ચાલો આજે તો આ પોસ્ટ લખવી જ છે. સપ્ટેમ્બર 2007 માં જયારે આ પોસ્ટ લખવાનું શરુ કર્યું હતું તે વખતે મને ખબર નહોતી કે બ્લોગમાં ગુજરાતીમાં કેવી રીતે લખી શકાય. છેવટે હું આ વિચાર ને મનમાં જ રાખી ને શોધ કરવા લાગી કે કેવી રીતે લખું. ગુજરાતી માં લખવાનું તો આવડી ગયું પણ પોસ્ટ લખવાનું બાકી રહી ગયું હતું અને આજે તે દિવસ આવી ગયો! 2007 માં વાર્તા ની શોધ કરેલ પણ એ વખતે આ જ અમુક માહિતી મળેલ. પણ વાર્તા ના અંતિમ શબ્દો - "અમરત કાકી મંગુ ની નાતમાં વટલાઇ ગયા" - દિમાગ માં ઘર કરી ગયા હતા અને અમરાત કાકી ની ફરીવાર મુલાકાત ક્યારે થશે તે સવાલ થતો. અને આજે ફરી એક વાર શોધ કરતા આખી વાર્તા જ મળી ગયી! આજ નો યુગ ખરેખર નસીબ દાર છે કે તેમને બધી માહિતી પોતાની આંગળી ના ટેરવે છે. 

આખી દુનિયાની બધી માતાઓને હેપી મધર્સ ડે!

લોહી ની સગાઇ

લેખક: ઈશ્વર પેટલીકર

મંગુને ગાંડાના દવાખાનામાં મૂકવાની સલાહ લોકો અમરતકાકીને આપતાં ત્યારે એમની આંખમાં ઝળઝળિયાં આવી જતાં અને દરેકને એક જ જવાબ આપતાં : ‘હું મા થઈને ચાકરી ન કરી શકું, તો દવાખાનાવાળાને શી લાગણી હોય ? ખોડા ઢોરને પાંજરાપોળમાં મૂકી આવવા જેવું જ એ તો કહેવાય. અમરતકાકીની આ ગ્રંથિ જાહેર થઈ ગયા પછી કોઈ એમને એવી વાત કરતું નહીં. જન્મથી ગાંડી અને મૂંગી દીકરીને એ જ રીતે ઉછેરતાં, ચાકરી કરતાં અને લાડ લડાવતાં એ પ્રત્યક્ષ જોઈ લોકો એમનાં વખાણ પણ કરતાં કે આવી રીતે ગાંડી દીકરીને તો અમરતકાકી જ ઉછેરી શકે; બીજાને ઘેર હોય તો ભૂખીતરસી ક્યારની મરી ગઈ હોય અને જીવતી હોય તોપણ આવું હૃષ્ટપુષ્ટ શરીર તો ન જ હોય.

મંગુ સિવાય અમરતકાકીને ત્રણ સંતાનો હતાં : બે દીકરા અને એક દીકરી. દીકરા ભણીને શહેરમાં ધંધે વળગ્યા હતા. દીકરી પરણીને સાસરે રહેતી થઈ હતી. અમરતકાકી એ ત્રણે સંતાનોને વીસરી ગયાં હોય તેમ એમનું સમગ્ર માતૃત્વ મંગુ ઉપર અભિષેક કરતું. એટલે રજાઓમાં દીકરાઓ અવારનવાર ઘેર આવતા ત્યારે એમનું ઘર બાળ-પૌત્ર-પૌત્રીઓથી ખિલખિલાટ હસી ઊઠતું, છતાં દાદીમા તરીકે અમરતકાકી હરખપદૂડાં થઈ જતાં નહીં. ભાગ્યે જ બાળકોને તેડતાં, રમાડતાં કે લાડ કરતાં. માના આ વર્તન વિશે દીકરાઓને કંઈ લાગતું નહીં, પણ વહુઓ સમસમી જતી. બંને વહુઓની પતિ આગળ આ એક જ ફરિયાદ હતી : દીકરાઓનાં બાળકો એમને દીઠાં ગમતાં નથી અને ગાંડા હીરાને છાતીએથી અળગો કરાતો નથી. માતૃત્વની લાગણીમાં ખેંચાઈ વહુઓ અમરતકાકીને અન્યાય કરી બેસતી એટલું જ, બાકી દીકરીનાં બાળકો પ્રત્યે પણ એમનું વર્તન એવું જ હતું. એ કારણે વહુઓ પતિ આગળ બબડીને જ્યાં રહી જતી ત્યારે દીકરી માને મોંએ જ સંભળાવી દેતી : ‘મંગુને ખોટાં લાડ લડાવીને તેં જ વધારે ગાંડી કરી મૂકી છે. ટેવ પાડીએ તો ઢોરનેય ઝાડોપેશાબ ક્યાં કરાય અને ક્યાં ન કરાય તેનું ભાન આવે છે, તો બાર વરસની છોડી ગમે તેટલી ગાંડી હોય પણ એને ટેવ પાડી હોય તો શું આટલું ભાન ન આવે ? એ મૂંગી છે, પણ કંઈ બહેરી નથી કે આપણું કાને ન ધરે, ભૂલ કરે તો બે લપડાક ચોડી દીધી હોય તો બીજી વખત ભાન રાખે.’

દીકરી આગળ કંઈ બોલે તે પહેલાં અમરતકાકીની આંખો વરસવા માંડતી. દીકરીનું હૈયું ભરાઈ આવતું, પરંતુ કઠણ કાળજું કરી એ મનનો ડૂમો કાઢી નાખતી : ‘તું જાણે છે કે દીકરીને લાડ કરી સુખી કરું છું, પણ યાદ રાખજે કે તું જ એની સાચી વેરણ છે. તું કંઈ કાયમ બેસી રહેવાની નથી. ભાભીઓને પનારે એ પડશે ત્યારે રોજ એનાં મળમૂતર ધોવા જેટલી કોઈ આળપંપાળ નહીં કરે અને એ દુ:ખી દુ:ખી થઈ જશે.’ સહેજ અટકીને ધીમે સાદે એ કહેતી, ‘કહેવત છે એ ખોટી નહીં કે પારકી મા જ કાન વીંધે. દવાખાનામાં મૂકવાથી ડાહી નહીં થવાની હોય તો નહીં થાય, પણ ઝાડો-પેશાબ અને કપડાંનું ભાન આવશે તોય બસ છે. ભાઈઓના ઘરમાં ભગવાને ધાન ઘણું આપ્યું છે. ભાભીઓ ટંકે ખાવા ન આપે એવી કજાત પણ નથી.’ અમરતકાકી લોકોને દવાખાના અંગે પાંજરાપોળની ઉપમા આપતાં ત્યારે લોકો પરાયાં તરીકે જે કહી શકતાં નહીં તે દીકરી કહી નાખતી : ‘દવાખાનું પાંજરાપોળ જેવું હશે અને કદાચ મંગુ મરી ગઈ તો એનો અને કુટુંબનો છુટકારો થશે !’ મંગુના મોતને અમરતકાકી પણ છૂટકારો માનતાં હતાં – જો એ કુદરતી રીતે આવે તો. પરંતુ બેદરકારી બતાવી એને જાણીજોઈને મોત ભણી ધકેલવાનો વિચાર એમને અસહ્ય લાગતો : સ્વાર્થનું તો સૌ સગું, પણ બિનસ્વાર્થનું સગું થાય એ જ સાચું સગું. દીકરા કમાતા-ધમાતા હોય, દીકરી સાસરે હિંડોળાખાટે ઝૂલતી હોય ત્યારે હું મા થતી જાઉં એનો કંઈ અરથ નથી. મંગુની સાચી મા બની રહું, ત્યારે જ મારી લોહીની સગાઈ ખરી. એટલે દીકરી કહે કે દીકરાઓ કહે તોપણ મંગુને દવાખાના દ્વારા મોત ભણી ધકેલવા અમરતકાકી તૈયાર ન હતાં.

દીકરાઓ માના આ ભાવને સમજી ગયા હતા એટલે એ કોઈ વખત એવી વાત કરતા નહીં. વળી ઉચાટ કરવાનો અર્થ પણ ન હતો, કારણ કે ત્રણ ગોરા નિષ્ણાત દાક્તરોએ એકમત થઈ નિદાન જાહેર કર્યું હતું કે મટે એવું નથી. ફક્ત દીકરાઓના મનમાં એક વસવસો હતો કે કોઈ તાલીમ પામેલી નર્સ કે દાકતરની દેખરેખ નીચે એને રાખી હોય તો ટેવને લીધે કદાચ એને ઝાડો-પેશાબ ને કપડાનું ભાન આવે. પરંતુ એવી સગવડ ઘર આગળ કરી શકાય તેમ હતું નહીં એટલે એ મૌન રહ્યા હતા.

છતાં અમરતકાકીએ એમની શ્રદ્ધા પ્રમાણેના ઉપચાર ચાલુ રાખ્યા હતા. દવા કરનારાઓ વણનોતર્યા ઘેર આવી પહોંચતા. શિલાજિત વેચનાર કે હિંગ વેચનાર મંગુને ગાંડી જાણતાં પોતે દવા જાણે છે તેવો દાવો કરતા. અમરતકાકી માનતાં કે હજાર ઉપચાર કરીએ ત્યારે એક ટેકી લાગી જાય. એટલે બીજાને મન ગાંડીઘેલી વાત એ ગંભીરતાથી સાંભળતાં અને શ્રદ્ધાથી એનો અમલ કરતાં. જોષીઓ અને ભૂવાઓ પણ અવારનવાર વહારે ધાતા. એક જોષીએ ભાખ્યું હતું કે, આવતા માગશર મહિનામાં એની દશા બદલાય છે એટલે સારું થઈ જશે. ત્યારથી માગશર મહિનો અમરતકાકીનો આરાધ્યદેવ બની ગયો હતો. માગશર મહિને તાકડે મંગુને ચૌદ વર્ષ પૂરાં થઈ રહેતાં હતાં એટલે કોઈ ડાહ્યું માણસ જે તરંગે ન ચડી જાય તેવા તરંગે અમરતકાકી ચડી જતાં – ચૌદમું ઊતરતાં કમુને પરણાવેલી. મંગુ ડાહી હોત તો આજે એના વિવાહનું પણ નક્કી થઈ ગયું હોત. જો માગશર મહિનામાં એને મટે તો… મૂઈનું રૂપ તો એવું છે કે મુરતિયો એને જોતાં સમો હા પાડી દે ! – અને જાણે એને મટ્યું હોય તેમ એ લગ્નની યોજના પણ વિચારવા મંડી જતાં – કમુ વખતે ઘરની સ્થિતિ આજના જેટલી સારી ન હતી. આજે બે ભાઈઓ શહેરમાં મબલખ કમાય છે, પાણીની પેઠે પૈસા વાપરે છે, પછી મંગુનાં લગ્નમાં હું શું કામ પાછું વાળીને જોઉં !

એક વખત મંગુ ડાહ્યાની માફક ચોકડીમાં પેશાબ કરવા બેઠી તેથી હરખાઈ જતાં અમરતકાકીએ દિવસો સુધી દરેક આગળ પારાયણ કર્યા કર્યું : ‘જોષીનું કહેવું સાચું પડશે. મંગુ કોઈ વખત નહીં ને આ પહેલી વખત એની મેળે ચોકડીમાં પેશાબ કરવા બેઠી !’ સાંભળનારને ગળે આ વાત ઊતરવી મુશ્કેલ હતી, કારણ કે એ સાંભળતી વખતે મંગુ પેશાબ કરી ભીની માટી આંગળા વડે ખોતરતી નજરે પડતી ! અમરતકાકીની નજર એ ભણી જતાં ડાહી દીકરીને શિખામણ આપતાં હોય તેમ ધીમેથી કહેતાં : ‘મંગુ ! એવું ગંદુ ન કરાય, હો બેટા !’ મંગુને ધૂન આવે ને એ ઊભી થઈ જતી તો એમને નવી વાત મળી જતી : ‘મેં કહ્યું તે સમજી ડાહ્યાની માફક ઊભી થઈ ગઈ !’ આમ અમરતકાકીનો આશાભર્યો માગશર મહિનો આવ્યો. છતાં મંગુ તો ડાહી ન થઈ પણ શહેરના કન્યાવિદ્યાલયમાં ભણતી ગામની એક દીકરી – કુસુમ – ગાંડી થઈ ગઈ. મંગુની માફક એને પણ ઝાડાપેશાબનું ભાન ન રહ્યું. અમરતકાકીને એથી દુ:ખ તો થયું પણ સાથે સાથે સંતોષ પણ થયો કે ડાહીડમરી છોડી ગાંડી થતાં આવું ભાન ગુમાવી બેસે તો જન્મથી ગાંડી મંગુને બિચારીને એવું ભાન ન હોય તો એમાં શી નવાઈ ?

કુસુમને દવાખાનામાં મૂકવાનું નક્કી થયું એ સમાચાર જાણી અમરતકાકીને ઓછું આવ્યું કે એની મા જીવતી હોત તો એને દવાખાને મૂકવા ન દેત. મા વગર બધું સૂનું કહ્યું છે તે ખોટું નહીં. એ સાથે પોતાની આંખ મીંચાતાં મંગુને આ ભાઈઓ દવાખાને મૂકી આવતા હોય તેવું દશ્ય એમને કંપાવી ગયું. પહેલા મહિનાને અંતે કુસુમને સારો ફાયદો થયો તેવા સમાચાર આવ્યા : એને બાંધી મૂકવી પડતી તે હવે છૂટી ફરે છે, છતાં તોફાન કરતી નથી. ઝાડાપેશાબનું પૂરેપૂરું ભાન આવ્યું છે : ગાંડપણ રહ્યું હોય તો ફક્ત આખો દિવસ એ ગાયા કરે છે એટલું જ. એ પણ બીજા મહિનામાં મટી જશે એવો દાક્તરે અભિપ્રાય આપ્યો હતો. બીજે મહિને કુસુમને મટી ગયું. છતાં એકાદ મહિનો રહે તો સારું એવી દાક્તરની સલાહથી એને ત્રીજો મહિનો રાખવામાં આવી હતી. એ ઘરે આવી ત્યારે આખું ગામ એને જોવા ઊમટ્યું હતું. સૌથી મોખરે અમરતકાકી હતાં. કુસુમને પૂરેપૂરી ડાહી થઈ ગયેલી જોઈ અમરતકાકીને દરેક સલાહ આપવા મંડી ગયું : ‘કાકી ! તમે મંગુને એક વખત દવાખાનામાં મૂકી તો જુઓ; જરૂર એને મટશે.’

અમરતકાકીએ જિંદગીમાં પહેલી વખત દવાખાનાનો વિરોધ ન કર્યો. મૂંગા મૂંગા એ લોકોની સલાહ સાંભળી રહ્યાં. બીજે દિવસે એમણે કુસુમને પોતાને ઘેર બોલાવી, એને પાસે બેસાડી દવાખાનાની હકીકત પૂછવા માંડી. મા દયાભાવ રાખી ચાકરી ન કરી શકે તો દાકતર-નર્સ કરી જ ન શકે એવી એમના મનમાં જે ગાંઠ પડી ગઈ હતી તે કુસુમની વાતચીત ઉપરથી ઊકલી ગઈ. નર્સ કે દાકતરને કોઈ કોઈ ગાંડાં તમાચા મારી જાય તોપણ એ લોકો એના ઉપર ખિજાતાં નથી કે એને મારતાં નથી એ જાણી એમને દવાખાના ઉપર શ્રદ્ધા પણ બેઠી. નવી આશા જન્મી કે મંગુના કરમમાં દવાખાનામાં જવાથી મટે એવું લખ્યું હશે તોય કોને ખબર ? આટલા ઉપચાર કરી જોયા ત્યારે એક વધારે. નહીં મટે તો પાછી ક્યાં નથી લવાતી ? છેવટે મંગુને દવાખાને મૂકવી એવો અમરતકાકીએ નિર્ણય કર્યો. એ માટે મોટા દીકરાને ઘેર આવી જવા એમણે પત્ર લખાવ્યો. છતાં એ નિર્ણય લીધો ત્યારથી એમની ઊંઘ ઊડી ગઈ હતી – જાણે પોતે હારીને આ કામ કરી રહ્યાં હતાં એમ એમના મગજ ઉપર એક જાતનો ભાર જણાવા લાગ્યો હતો. દવાખાના પર શ્રદ્ધા જન્મી એ એક નિમિત્ત હતું, બાકી ઊંડે ઊંડે બીજું કારણ ડોકિયાં કરતું એમને દેખાતું હતું.
મંગુ મોટી થતી જતી હતી, પોતાની વૃદ્ધાવસ્થા વધતી જતી હતી. વહુઓ ચાકરી નહીં કરે એની ખબર પડી ગઈ હતી, કારણ કે બેમાંથી એકે વહુએ હજુ સુધી સાથે રહેવા આવવાનું પોતાને આમંત્રણ આપ્યું ન હતું. આજના દીકરાઓ પણ વહુઓથી દબાયેલા એ ઘેર ઘેર જોતાં હતાં એટલે પેટના દીકરાઓની આશા પણ એમને ઝાઝી દેખાતી ન હતી. એ સ્થિતિમાં મંગુનો પ્રભુ હોય અને એને મટી જાય કે ન મટે તોપણ, જો એને દવાખાનામાં ગોઠી જાય, તો મરતી વખતે પોતાને એક જાતની શાંતિ રહે કે એની ચાકરી કરનાર દુનિયામાં પારકું પણ છે ખરું. આ વિચારવહેણ સાથે અમરતકાકીની આંખોમાંથી એટલું બધું પાણી વહી જતું કે પથારી પલળી જતી. હૈયું પોકરી ઊઠતું – ગમે તે બહાનું ભલે કાઢો પણ મૂળ વાત એટલી કે તમેય દીકરીથી થાક્યાં છો ! અમરતકાકી ઊંઘમાંથી ઝબકી જતાં, બોલી ઊઠતાં : ‘શું હું થાકી છું ? હૈયું બમણા જોરથી પોકારી ઊઠતું : એક વાર નહીં ને હજાર વાર !

અમરતકાકીને થયું કે પોતે દીકરાને પત્ર લખ્યો તે જ મોટી ભૂલ કરી. એવી શી ઉતાવળ હતી કે શિયાળાની ટાઢમાં એને દવાખાને ધકેલવી પડે ? રાતમાં હું એને કેટલીય વાર ઓઢાડું છું, દવાખાનામાં એમ ઘડી ઘડીએ કોણ ઓઢાડશે ? ઉનાળામાં મૂકવાનું રાખ્યું હોત તો ઠીક થાત…. પરંતુ પત્ર મળતાં દીકરો આવી પહોંચ્યો. દવાખાનામાં દાખલ કરવાનો મૅજિસ્ટ્રેટનો હુકમ પણ મેળવી લીધો. એક અઠવાડિયામાં જ મંગુને મૂકવા જવાનું આવી પહોંચ્યું. અમરતકાકીને ખાતરી થઈ કે દીકરો ગાંડી બહેનને દવાખાનામાં ધકેલી વેઠ ઉતારવા માગે છે. એવું ના હોત તો પત્ર મળતાં તરત આવી શું કામ પહોંચે ? લાગવગ વાપરી તરત ને તરત દાક્તર તથા મૅજિસ્ટ્રેટના દાખલા કઢાવે શું કામ ? એમને થયું હતું કે હમણાં બંધ રાખવું અને ઉનાળામાં મૂકી આવવી. પણ દીકરાને કહેતાં જીભ ઊપડતી ન હતી. એ પરાણે રજા લઈને આવ્યો હોય, દાખલાદુખલી કરાવી લીધું. હવે ના પાડું તો એને થાય, કે માને બીજો ધંધો નથી.

મંગુને મૂકવા જવાનું હતું તે રાતે અમરતકાકીને બિલકુલ ઊંઘ આવી ન હતી. સવારમાં એક વિચાર આવ્યો કે પોતે સાથે ન જાય તો સારું. દવાખાનાવાળા દીકરીને પોતાથી છૂટી પાડશે તે સહેવાશે નહીં. પરંતુ દવાખાનામાં કેવી સગવડ છે એ પોતે નજરે જુએ નહીં ત્યાં સુધી ચેન પડે એવું ન હતું. એટલે એ ન છૂટકે જવા તૈયાર તો થયાં, પણ મંગુને લઈ ઘર બહાર નીકળવાનું થયું ત્યારે એના ઉપર બ્રહ્માંડનો ભાર આવીને ઠલવાઈ ગયો. આંખમાંથી શ્રાવણ-ભાદરવો શરૂ થયો. નજર મંગુ ઉપર ચોંટી ગઈ હતી તે કેમેય ઊખડતી ન હતી. મંગુ એને પહેરાવેલાં નવાં કપડાંનો રંગ ધારીધારીને જોતી રહી ગઈ. ગેલમાં આવી હોય તેમ અમરતકાકી સામે જોતાં એ હસી પણ ખરી. એ સમું અમરતકાકીનું દિલ કપાઈ ગયું. ઢોર પણ એને ખીલેથી છોડી બીજે લઈ જવામાં આવે છે ત્યારે નવા ધણીને ઘેર જવા આનાકાની કરે છે; મંગુને એટલુંય ભાન ન હતું એ પ્રત્યક્ષ અનુભવતાં અમરતકાકી ઉમરા ઉપર ફસડાઈ પડ્યાં, હૈયું કકળી ઊઠ્યું : ‘અબુધ દીકરીનું દુનિયામાં કોઈ નહીં – સગી મા પણ એની ના થઈ !’ દીકરાનું હૈયું પણ ભરાઈ આવ્યું હતું. મા સામે આંખ માંડવા જેટલી એનામાં સ્વસ્થતા ન હતી. જેટલો વિલંબ થતો હતો, તેટલો ગાડી પકડવાનો સમય ટૂંકો થતો હતો. ફળિયા બહાર ડમણિયે જોડેલા બળદ પગ ઉપાડવા તળે-ઉપર થઈ રહ્યા હતા. દીકરાએ મા તરફ નજર કર્યા સિવાય લથડિયું ખાઈ પગ ઉપાડતાં કહ્યું : ‘મોડું થાય છે. હવે નીકળવું જોઈએ.’ અને ફળિયા બહાર નીકળતાં એણે ધોતિયાના છેડા વતી આંખો લૂછી નાખી.

પાડોશી સ્ત્રીએ મંગુનો હાથ ઝાલી આગળ દોરી. બીજી સ્ત્રીઓએ અમરતકાકીને ટેકો આપ્યો. છેવટે કડવો ઘૂંટડો હૈયામાં સમાવી ઢીંચણ ઉપર હાથ ટેકવી એ ઊભાં થયાં. બે જણે ઝાલીને ચડાવ્યાં ત્યારે એમનાથી ડમણિયામાં ચડાયું. મંગુ ગાંડી છે એમ જણાતાં ગાડીમાં મુસાફરોને મઝાનો ખોરાક મળી ગયો.
‘આવી ખાધેપીધે સુખી છોડીને દવાખાનામાં મૂકશો એટલે મહિના દહાડામાં લાકડા જેવી થઈ જશે. ત્યાં તો ઢોરની પેઠે ટંકે જેમનુંતેમનું નીર્યું એટલે બસ !’
‘અમારા ગામમાંથી એક ડોસીને એના દીકરા પાંચ વરસથી મૂકી આવ્યા છે પણ કશો ફેર પડ્યો નથી. ગામનું કોઈ મળવા જાય છે તો રડવા લાગે છે, પગે પડીને કહે છે : ‘મને અહીંથી તેડી જાઓ’ પણ આજના દીકરા લાવતા જ નથી !’
‘દીકરાઓ શું દીસ્તા રાખવાના ?’
‘દીકરાઓ તો આમ સારા છે, પણ આજની વહુઓ… જાણો છો ને ! પહેરી-ઓઢીને મહાલવું હોય એટલે વધારાનું માણસ ઘરમાં પોસાતું નથી.’
‘આ છોડીને મા નથી ?’
અમરતકાકીને આ ઘા અસહ્ય થઈ પડ્યો. આંખમાં આંસુ આવી ગયાં. કંઠ રૂંધાઈ ગયો. શરમથી ડોકું નીચે નમી ગયું. સાથેસાથે માથું નમતાં મા તરીકેનો દાવો પણ આપોઆપ વ્યક્ત થઈ ગયો.
‘બાપ રે ! તમે મા થઈને એને ધકેલી મૂકો છો, પછી દવાખાનાવાળાંનો શો દોષ કાઢવો !’

અમરતકાકી જો એકલાં હોત કે દીકરાને માઠું લાગવાની બીક ન હોત તો વળતી ગાડીમાં મંગુને લઈ એ ઘેર પાછાં ફર્યાં હોત. પરંતુ બીજો ઉપાય ન હતો એટલે ભારે પગલે અને ભારે હૈયે એ દવાખાનામાં દાખલ થયાં.

મુલાકાતનો સમય હતો એટલે વચલા ખંડમાં દર્દીઓ અને એમનાં સગાસંબંધી છૂટાંછૂટાં બેઠાં હતાં. સ્વજનોએ ઘેરથી આણેલી રસોઈ ઘણાં જમતાં. કોઈ કોઈ ફળ ખાતાં હતાં. એક ગાંડા પતિ સાથે પત્ની ઘરની અને બાળકોની વાત કરતી હતી. એક ગાંડી પત્ની પતિ મળવા આવ્યો તેને બાઝી પડી હતી અને બાજુમાં ઊભેલી વૉર્ડની પરિચારિકાઓ તરફ નજર કરી એ ફરિયાદ કરતી હતી – આ ભૂતડીઓ મને સારાં કપડાં પહેરવા આપતી નથી; સારું ખાવાનું આપતી નથી; માથામાં નાખવા તેલ આપતી નથી. અમરતકાકી તે વખતે પરિચારિકાઓ તરફ જોઈ રહ્યાં હતાં. પેલી બાઈની જે પરિચારિકા હતી તે હસીને બોલી : ‘હવે હું તમને બધું આપીશ. તમારા ધણી સારું સારું ખાવાનું લાવ્યા છે, એક વાર ખાઈ લ્યો.’

પેલી ગાંડી બાઈ છણકો કરતાં બોલી : ‘મેં દાતણ નથી કર્યું, મેં મોઢું નથી ધોયું.’
અમરતકાકીએ જોયું તો એનું મોં ધોયેલું હતું, છતાં સહેજ પણ ખિજાયા વગર પરિચારિકાએ પાણીનો લોટો લાવી એનું મોં ધોવરાવ્યું, નૅપ્કિન વતી મોં લૂછી નાખ્યું. અમરતકાકીના હૈયાને ટાઢક વળી કે કામ કરનાર લોક છે તો માયાળુ.

દાક્તર અને સ્ત્રી-વૉર્ડની મેટ્રન આવી પહોંચ્યાં. અમરતકાકીના દીકરાએ મૅજિસ્ટ્રેટનો હુકમ આપ્યો. માને સંતોષ થાય તે માટે એ સાંભળે તેમ સારી સારવાર કરવા જણાવ્યું.
મેટ્રને કહ્યું : ‘એ બાબતમાં તમારે ચિંતા ન કરવી….’

વચ્ચે અમરતકાકી બોલ્યાં : ‘બોન ! ચિંતા એટલા માટે કરવાની કે આ સાવ ગાંડી છે. કોઈ પાસે બેસીને એને ખવડાવે નહીં તો એ ખાતી નથી….’ આટલું બોલતાં એમનો કંઠ ભરાઈ આવ્યો અને વાક્ય અધૂરું રહી ગયું. દૂર ઊભેલી પરિચારિકાઓ નજીક દોડી આવી. એક બોલી : ‘તમે બા, કોઈ જાતની ફિકર કરશો નહીં. અમે એને મોમાં કોળિયો ઘાલીને ખવડાવીશું.’
ગળગળા સાદે અમરતકાકી બોલ્યાં : ‘એ જ બોન, મારે કહેવું છે. એને ઝાડા-પેશાબનું ભાન નથી એટલે રાતે કપડાં બગાડે તો જોજો, નહીં તો ભીનામાં સૂઈ રહેશે તો વાયુ થઈ જશે.’
બીજી પરિચારિકા બોલી : ‘રાતમાં ચારપાંચ વખત તપાસ કરવામાં આવે છે.’
અમરતકાકી : ‘રાતે બત્તી હોય તો એને ઊંઘ નથી આવતી.’
‘જેને ઊંઘ ન આવે તેને ઊંઘની દવા આપીએ છીએ.’
‘એને બીજાં તોફાની મારે નહીં તે જોજો.’
‘તોફાની હોય તેને જુદાં રાખવામાં આવે છે. રાતે બધાંને જુદી જુદી ઓરડીઓમાં સુવડાવવામાં આવે છે.’

મળવા આવેલા મુલાકાતીઓ વિદાય લેતાં ત્યારે દર્દીને અંદરના ખંડમાં લઈ જવા પૂરતું બારણું થોડું ખૂલતું એ તક ઝડપી લઈ અમરતકાકીની નજર બે-ત્રણ વખત અંદર ડોકાઈ રહી હતી. ત્રણચાર સ્ત્રીઓને ફગફગતા વાળે, અસ્તવ્યસ્ત કપડાંમાં એમણે અંદર ફરતી જોઈ. એકે એમના ભણી નજર કરી છાતી કૂટી અને એવો ડોળો ત્રાંસો કર્યો કે એ છળી મર્યાં. એ ઉપરથી એમને અંદરનું રહેઠાણ જોવાનું દિલ થયું. માગણી કરી : ‘મંગુને જે ઓરડીમાં રાખવાની હોય તે મને જોવા દ્યો.’ મેટ્રને કહ્યું : ‘અંદર કોઈને જોવા જવા દેવાનો કાયદો નથી.’ ચકળવકળ આંખે આ નવી દુનિયા જોઈ રહેલી મંગુ અમરતકાકીની સોડમાં લપાઈ. માથે હાથ મૂકી અમરતકાકી રોજનો વહાલસોયો ‘બેટા’ શબ્દ ઉચ્ચારવા ગયાં ત્યાં એમનો સાદ ફાટી ગયો. મરણપોક જેવી લાંબી પોક મુકાઈ ગઈ. આખું દવાખાનું એ આક્રંદમાં ડૂબી ગયું. દીકરાની આંખમાંથી ચોધાર આંસુ વહી ચાલ્યાં. આવા રુદનથી ટેવાઈ ગયેલાં દાક્તર, મેટ્રન અને પરિચારિકાઓનાં હૈયાં પણ ભરાઈ આવ્યાં. દીવાલો પણ ધ્રૂજી ઊઠી કે આટલું લાગણીભર્યું કોઈ ગાંડાનું સ્વજન આજ સુધી આવ્યું અમે જાણ્યું નથી !

અને પરિચારિકા હાથમાંનો રૂમાલ ફરકાવી મંગુનું પોતાના તરફ ધ્યાન ખેંચી બોલી : ‘લે, જોઈએ છે તારે ?’ એ રૂમાલ પકડવા માની સોડ ત્યજી મંગુ એકદમ ઊભી થઈ. થોડો રૂમાલ પકડવા દીધા પછી એનો હાથ પંપાળી પરિચારિકા મીઠાશભર્યા શબ્દો બોલી : ‘તું મારી પાસે રહીશને, બહેન ? હું તને સારું સારું ખાવાનું આપીશ. નવાં નવાં કપડાં પહેરાવીશ.’ મંગુ એના મોં સામે તાકી રહી હતી એટલે એ ક્ષણનો ઉપયોગ કરી લેતાં ‘ચાલ આપું.’ કહીને એનો હાથ પકડી આગળ કરી. પેલું બારણું અધખૂલું થઈ મંગુને ગળી ગયું. ‘મંગુ….મંગુ…’ની કાળજું કંપી જાય તેવી ચીસ અમરતકાકીએ ફરી નાખી. દાકતરે આશ્વાસન આપતાં કહ્યું : ‘ઘરડાં બા !’ અને બાજુમાં ઊભેલા દીકરા તરફ આંગળી કરતાં જણાવ્યું : ‘આ તમારા દીકરા જેવો મને આ દીકરો ગણજો. દીકરીને દવાખાનામાં નહીં પણ દીકરાને ઘેર મૂકી જાઓ છો એમ માનજો.’
આધેડ ઉંમરની; બાળવયથી વિધવા થતાં આ ક્ષેત્રમાં પડેલી મેટ્રને આશ્વાસન આપતાં કહ્યું : ‘આજ સુધી તમે એનાં એક બા હતાં; આજથી હું એની નવી બા થઈ છું.’

અમરતકાકી ડૂસકું ભરતાં બોલ્યાં : ‘એને મૂંગા ઢોર જેટલુંય ભાન નથી. મેં એને આજ સુધી મારાથી અળગી કરી નથી. કુસુમને તમારા દવાખાનાનું મટ્યું એટલે મેં કાળજું કઠણ કરી…’ અને એમનો કંઠ રૂંધાઈ ગયો.

મેટ્રન : ‘એ કુસુમ જેવી આ પણ થોડા વખતમાં ડાહી થઈ જશે.’ અમરતકાકીનું ડૂસકું શમ્યું છતાં એમની નજર પેલા બંધ બારણાને વીંધી મંગુ ઉપર મંડાયેલી હતી. મંગુએ જાણે એમને યાદ દેવડાવ્યું હોય તેમ એ બોલ્યાં : ‘એ લુખ્ખો રોટલો ખાતી નથી. સાંજે વાળુમાં રોટલો દૂધમાં ચોળીને આપજો; દૂધના હોય તો દાળમાં.’ અમરતકાકીની કરુણ આંખ ભણી નજર માંડવાની મેટ્રનની શક્તિ લુપ્ત થઈ ગઈ હોય તેમ એણે નીચી દષ્ટિ રાખીને કહ્યું : ‘સારું.’

અમરતકાકી : ‘એને દહીં બહુ ભાવે છે. દરરોજ તો ના બને, પણ બીજેત્રીજે દહાડે આપજો. એવું વધારાનું જે ખર્ચ થશે તે અમે આપીશું. જે એની ચાકરી કરતું હશે તેને પણ રાજી કરીશું.’

અમરતકાકી અને દીકરો મંગુને મૂકીને દવાખાનાની બહાર નીકળ્યાં ત્યારે બંનેનાં મોં ઉપર શોકનાં વાદળ છવાયેલાં હતાં. મૂંગા મૂંગા બંને બહાર ઊભેલી ઘોડાગાડીમાં બેસી વિદાય થયાં. ગાડીના ડબામાં પગ મૂકતાં અમરતકાકીને સાંભરી આવ્યું – દવાખાનામાં સૂવા ખાટલો આપતાં હશે કે નહીં ? મંગુ નીચે સૂઈ રહેલી નથી, એટલે જો ખાટલો નહીં હોય તો એને નહીં ફાવે. મનમાં થયું કે પોતાને અંદર જોવા જવા દીધી હોત તો આ ભાળવણી કરવાનું રહી ન જાત. ઓરડીમાં ખાટલો ન જુવત એટલે તરત સાંભરી આવત. દવાખાનામાં કામ કરનાર માયાળુ છે, ભલાં છે, એવી ખાતરી અમરતકાકીને થઈ હતી. પરંતુ એમને અંદર જવા દીધાં ન હતાં એટલે વસવસો રહી ગયો હતો કે આપણને નહીં ગમે તેવું હશે ત્યારે જ અંદર જવા નહીં દેવાનો કાયદો કર્યો હશે ને ? એનો ટેકો આપતું હતું પેલું અધખોલું બારણું; ભૂતની માફક ભમતી ગંદી, જથરતથર અને ભૂખે મરી ગઈ હોય તેવી બિહામણી ગાંડી સ્ત્રીઓ. એ સાથે અમરતકાકીને મંગુ પોતાને ન જોવાથી રડતી હોય તેવો સાદ સંભળાયો. એમની આંખોમાંથી આંસુ ચાલ્યાં. બાજુમાં બેઠેલી સ્ત્રીએ પૂછપરછ કરી : ‘કેમ બા, રડો છો ? કોઈનું મૈણું થાય છે ?’

રાત્રે પોણા અગિયાર વાગ્યે ઘેર આવ્યાં ત્યારે એમની વાટ જોતી પડોશણ, જે એમની પિતરાઈ થતી હતી તે જાગતી હતી. એમને માટે એણે રસોઈ કરી રાખી હતી, પરંતુ બંને જણે વાળુ કરવાની ના પાડી. સ્વજનના મરણનો ઘા તાજો હોય ત્યારે જેમ આગ્રહ કરનારની જીભ ન ઊપડે તેમ પાડોશણ ખેંચતાણ ન કરી શકી. અમરતકાકીના અંતરમાં એક જ તંબૂરો વાગી રહ્યો હતો – મંગુ અત્યારે શું કરતી હશે ? પળે પળે એ જ વિચાર એના હૈયાને વીંધી રહ્યો હતો : કેટલી ઠંડી છે ? ઓઢાડ્યું હશે ? પેશાબ કરી પલાળ્યું હશે તો એની ઘાઘરી અને પાથરણું બદલ્યાં હશે ? જાણે મંગુ એમનો બોલ સાંભળવાની હોય તેમ એ બબડ્યાં : ‘બેટા ! પેશાબ ન કરતી. ઓઢાડેલું કાઢી ન નાખતી.’ આ શબ્દો સૂતી વખતે એ કાયમ ઉચ્ચારતાં, છતાં મંગુ એનો અમલ કરતી નહીં. રાતે એણે પેશાબ કર્યો હોય તો એની ઘાઘરી અને પથારી એ બદલી નાખતાં. મંગુ મોટી થઈ છતાં પોતાની ભેગી એને સુવાડતાં, જેથી એ પેશાબ કરે તો પોતાને તરત ખબર પડે, જાગી જાય અને એને ભીનામાં સૂઈ રહેવું ન પડે. અમરતકાકીને પોતાને પણ એના વગર પથારી સૂની સૂની લાગતી હતી. મનમાં થયું : મારા ભેગી સૂવા ટેવાઈ ગયેલી એને ઊંઘ આવી હશે ? એ સાથે એની આંખો બાવરી બની પોતાને શોધતી હોય તેમ એમને દેખાયું. એમણે ઈસ ઉપર કપાળ કૂટ્યું : હું મા થઈને એને દવાખાને હડસેલીને આવતી રહી ! એમનાથી ડૂસકું ભરાઈ ગયું.

બહારના ખંડમાં સૂતેલા દીકરાને પણ ઊંઘ આવી ન હતી. મા કરતાં એને સોમા ભાગની મંગુ સાથે માયા ન હતી છતાં એની છાતી ઉપર પણ વેદનાનો કાળમીંઢ પથ્થર મુકાઈ ગયો હતો. માનાં ડૂસકાં સાથે એની આંખમાંથી પણ આંસુ વહેવા લાગ્યાં : પોતાને આટલી વેદના થાય છે તો માને શું શું થતું હશે ? વેદના માના હૈયાનું માંસ કેવી ક્રૂર રીતે ચૂંથી રહી હતી તેનો સાક્ષાત્કાર જીવનમાં પહેલી વખત દીકરાને થયો. એનું હૈયું પોકારી ઊઠ્યું : માનું આ દુ:ખ કોઈ ઉપાયે ટાળવું જોઈએ. દીકરો થઈને આટલું હું ન કરી શકું તો મારું જીવતર ધૂળ છે. એ સાથે એના અંતરે પ્રતિજ્ઞા કરી : હું મંગુને જીવતાં સુધી સારી રીતે પાળીશ, વહુ એનાં મળમૂતર ધોવા તૈયાર નહીં હોય તો હું ધોઈશ ! એ સાથે વેદનાનો કાળમીંઢ પથ્થર એની છાતી ઉપરથી ખસી ગયો. અમરતકાકીએ બીજું ડૂસકું ભર્યું હોત તો દીકરાએ તે ઘડીએ જ એમને પોતાની પ્રતિજ્ઞા જણાવી શાંત પાડ્યાં હોત, પરંતુ એ જંપી ગયેલાં લાગ્યાં એટલે સવારે હવે વાત એમ માની દીકરાએ ઊંઘવા આંખ મીંચી અને થોડી વારમાં એની આંખ મળી ગઈ.

વહેલી પરોઢે ઘંટીનો અને વલોણાંનો મધુરો અવાજ ગામમાં ગુંજી રહ્યો હતો ત્યારે ગામ આખાને વીંધી નાખે તેવી ચીસાચીસ અમરતકાકીએ કરી મૂકી : ‘ધાજો, રે….. ધાજો, મારી મંગુને મારી નાખી રે…..’ દીકરો ખાટલામાંથી ઊછળી પડ્યો. પાડોશી દોડી આવ્યાં. ઘંટીઓ અને વલોણાં થંભી ગયાં. જેણે સાંભળ્યું તે ધાઈ આવ્યાં અને આવ્યાં તેવાં હબકી ગયાં : અમરતકાકી મંગુની નાતમાં વટલાઈ ગયાં હતાં !

Source: મૂળ વાર્તા

"જો જો માફ કરવામાં મોડું ન થઇ જાય..."

જીજાજીએ આજે એક સરસ લેખ મોકલ્યો અને વાંચવાની ખૂબ મજા આવી ગયી, થયું આ તો બ્લોગ કરવા જેવો લેખ છે. ફરી ને ફરી વાંચવાનું મન થાય એવો આ લેખ ફરી ને ફરી વાંચી શકાય એટલે...
લેખ જીજાજીના મિત્રએ લખેલ છે અને તેમાં તેમણે થોડો ફેરફાર કરી ને મોકલેલ છે.

દુનિયામાં બે કામ સૌથી અઘરાં છે. માફી માગવી અને માફી આપવી. પોતાના ઈગોને માણસ કેટલો ઓગાળી શકે છે તેના ઉપર સંબંધોનો આધાર રહે છે. ઘણી વખત આપણે અભિમાનને સ્વાભિમાન ગણી લેતા હોઈએ છીએ.

'વજન' નો અનુભવ ન કરાવે તેનું નામ સ્વજન. હળવાશ એ સંબંધની સૌથી મોટી લાક્ષણિકતા છે. જ્યાં ભાર હોય છે ત્યાં સ્વીકાર હોતો નથી. લાદી દીધેલું વેંઢારવું પડતું હોય છે. જે સહજ હોય એનો ભાર લાગતો નથી. માણસ 'ભાર' લઈને ફરે છે અને બીજા પર લાદતા પણ રહે છે.

દરેક માર્ગને વળાંક હોય છે. સંબંધમાં પણ ઉતાર અને ચઢાવ હોય છે. હાથની કોઈ રેખા સીધી હોતી નથી તો પછી જિંદગી કાયમ કેવી રીતે એકસરખી ચાલવાની છે? દુનિયામાં કંઈ જ સ્થિર નથી. સૂરજ ઊગે છે અને આથમે છે, દરિયામાં પણ ભરતી અને ઓટ છે. ગ્રહો પણ એની ચાલ બદલતા રહે છે, ફૂલ ખીલે છે અને કરમાય છે. મેઘધનુષ કાયમ રહેતું નથી, તો પછી સંબંધ કેમ એકસરખા રહે?

આપણી ઇચ્છા મુજબ કોઈ કંઈ ન કરે ત્યારે આપણે એને ભૂલ ગણી લઈએ છીએ. આપણે આપણી વ્યક્તિને ભૂલ કરવાનો અધિકાર આપીએ છીએ? પ્રેમની સૌથી મોટી પરખ ત્યારે થાય છે કે આપણે કોઈને કેટલા ઝડપથી માફ કરીએ છીએ. માફ કરવામાં મોડું કરવું એ પણ એક જાતનો અન્યાય જ છે. ભમરો મધ ચૂસી જાય ત્યારે ફૂલ ફરિયાદ કરતું હશે? નદી દરિયાને મળે અને ખારી થઈ જાય ત્યારે નદી બળાપો ઠાલવતી હશે?

જેને 'સ્વ'નું ભાન છે એ જ ખરો સ્વાભિમાની છે. આપણે આપણી ફરતે એક કુંડાળું દોરી લઈએ છીએ અને પછી એને જ આખી દુનિયા માની લેતા હોઈએ છીએ. તેની બહાર કોઈ જાય એને આપણોવિરોધી કે દુશ્મન સમજી લઈએ છીએ. દુનિયામાં સૌથી મોટું પાપ કોઈના મન અને મગજ પર કબજો કરવાનું છે. મને પૂછયા વગર કંઈ જ કરવાનું નથી,એવું ઇચ્છતી વ્યક્તિ જ પોતાના નજીકના લોકોને મર્યાદા વટાવવા માટે મજબૂર કરતી હોય છે.

ઘણા લોકો તો એવા હોય છે જેની પાસે માફી માંગતા પણ ડર લાગે. જ્યાં 'ભાવ'નો અભાવ હોય ત્યાં અણબનાવની શક્યતા સૌથી વધુ હોય છે. જ્યાં 'ભાવ'નો સ્વભાવ હોય છે ત્યાં જ અહોભાવ હોય છે.

એક માણસ મરણપથારીએ હતો. તેને સમજાઈ ગયું કે જિંદગીનો અંત હવે નજીક છે. એને વિચાર આવ્યો કે કોઈ કામ બાકી રહી જતું નથી ને? બહુ વિચાર કર્યા પછી તેને યાદ આવ્યું કે ઘણા લોકોનાં દિલ દુભાવાઈ ગયાં છે. જતાં પહેલાં એની માફી માંગી લઉં.

એક પછી એક બધાને બોલાવીને માફી માગવાનું શરૂ કર્યું. સૌથી છેલ્લે યાદ આવી એ દીકરી જેણે ભાગીને લગ્ન કરી લીધાં હતાં. દિલના ટુકડા જેવી દીકરીને વર્ષોથી જોઈ ન હતી. અંતે પત્નીને કહ્યું કે એને બોલાવી દે. દીકરીને બોલાવી. દીકરીની દીકરી પણ સાથે હતી. હોસ્પિટલના રૂમમાં સૌથી પહેલી પૌત્રી દાખલ થઈ. નજીક આવીને કહ્યું કે, દાદા, મારો શું વાંક હતો? પહેલી વખત એ માણસ ધ્રૂસકે ધ્રૂસકે રડી પડયો અને નાનકડી પૌત્રીને કહ્યું કે દીકરા, તારો કંઈ વાંક ન હતો, કદાચ વાંક મારો જ હતો. આપણો વાંક દેખાતો નથી હોતો ત્યારે આપણે બીજા લોકોનો વાંક કાઢતા હોઈએ છીએ.દીકરીએ નજીક આવી પિતાના માથા પર હાથ મૂક્યો. પિતાએ કહ્યું કે, એક વાર તો મને કહી જોયું હોત. દીકરી એટલું જ બોલી કે ડર લાગતો હતો પાપા, આજે છે એટલી હળવાશ ત્યારે ક્યાં હતી? ઘરેથી નીકળી ત્યારે તમારી તસવીર લેતી ગઈ હતી. દરરોજ તમારો ફોટો જોઈને માથે હાથ ફેરવ્યો છે અને મનોમન બોલ્યું છે કે લવ યુ પાપા. રોજ આંખો ભરાઈ આવતી, આજે પણ આંખો ભરાયેલી છે, જોકે તેમાં અભાવ નથી,પણ આભાર છે. પિતાએ કહ્યું કે હવે કોઈ ભાર નથી, હવે કોઈ અભાવ નથી, અને હવે કોઈ અફસોસ નથી.

પોતાના લોકોને માફ કરવામાં ક્યારેય એટલો વિલંબ ન કરો કે બહુ મોડું થઈ જાય. 'મોડા'ની કોઈ મર્યાદા નથી હોતી, મોડું કદાચ આવતીકાલે પણ થઈ જાય, આજે તમે કોઈને માફ કરી શકો છો? એવો પ્રેમી કે એવી પ્રેમિકા જે આજે સાથે નથી એને તમે માફ કરી શક્યા છો? એવો દોસ્ત જેનાથી ક્યારેક કોઈ નાની ભૂલ, થોડીક છેતરપિંડી કે એકાદ દગો થઈ ગયો છે એને તમે અપનાવી શકો છો? એક-બે સાથે કામ કરતી વ્યક્તિ, જેની સાથે કોઈ મુદ્દે ચડભડ થઈ ગઈ હોય એનું જતું કરી શકો છો? એવા ભાઈ કે બહેન, જે કોઈ સમયે કોઈ કારણસર આપણી સાથે હાજર રહી નથી શક્યા એને 'હશે' કહીને પાછા બોલાવી શકો છો? જો ના,તો તમે કંઈક ગુમાવી રહ્યા છો.

માફ તો કરી જુઓ, એના જેવી ઉદારતા બીજા કશામાં નથી. માણસ દાનવીર થઈ શકે છે. પણ માફવીર થઈ શકતો નથી. જે માફવીર છે એ મહાવીર જ છે. ઘણી વખત તો આપણી વ્યક્તિએ આપણને માફ કરી દેવો હોય છે પણ આપણે જ માફી માગતા હોતા નથી. ક્યારેક ડર હોય છે કે આપણને માફી નહીં મળે અને ક્યારેક એવું લાગે છે કે હું શા માટે માફી માગું ? મેં ક્યાં કોઈ ભૂલ કરી છે ? એક દોરો ન તોડીએ તો એ ધીમે ધીમે દોરડું બની જાય છે. માફી માંગી લેવાથી કોઈ નીચું થઈ જતું નથી, માફી માગીને તો માણસ વધુ ટટ્ટાર થાય છે. માફી માગી લેવાથી માણસ હળવો થઈ જાય છે. આપવી ન આપવી એ તમે ચિંતા ન કરો. એ બીજા પર છોડો.

આપણે આપણને જે યોગ્ય લાગે એ કરવાનું હોય છે. કેવું છે, કોઈ વ્યક્તિ આપણને સતત યાદ આવતી હોય છે, કોઈને સતત નજીક લાવવાની કે એની નજીક જવાની આપણને ઇચ્છા થતી હોય છે, આપણે કોઈને સતત ઝંખતા હોઈએ છીએ પણ એને નજીક આવવા દેવા કે એની નજીક જવા માટે દરવાજો ખોલતા નથી. કેટલાંક પહાડોને ઓગળવું હોય છે પણ એને તક તો આપો. કેટલાક ભ્રમ આપણે ધારતા હોઈએ એટલા મોટા કે બિહામણાં હોતા નથી. બસ 'સોરી' કહેવાની જ વાર હોય છે. અને કોઈ સોરી કહે ત્યારે જરાયે મોડું ન કરતાં, કારણ કે માફ કરવાની તક પણ વારંવાર મળતી નથી.

જિંદગીમાં એટલું 'ભારે' કશું જ નથી હોતું જે હળવું ન થઈ શકે. આપણે બસ થોડુંક જતું કરવાનું હોય છે. તમને પ્રેમ કરવાવાળા તમારાથી ડરવા ન જોઈએ. તમે તમારી વ્યક્તિની ભૂલ કેટલી માફ કરી શકો છો તેના પરથી જ નક્કી થતું હોય છે કે તમે તેને કેટલો પ્રેમ કરો છો. તમે ઇચ્છતા હોવ કે તમારી વ્યક્તિ કંઈ જ છાનુંછપનું કે ખાનગી ન કરે તો એ તમારી સામે એ કરી શકે અને તમને ખુલ્લા દિલે એ કહી શકે એટલી હળવાશ આપો. કોઈને પોતાની વ્યક્તિનું દિલ દુભાવવું હોતું નથી. કોઈને દૂર જવું હોતું નથી. અસ્વીકાર જ અભાવ સર્જતો હોય છે. મહાન માણસ જ માફી માગી કે માફી આપી શકે છે. કાયરોનું એ કામ નથી. એક વાર કહી તો જુઓ કે આઈ એમ સોરી.

એટલું મોડું શેમાંય ન કરો કે જિંદગીભરનો અફસોસ રહી જાય. ન તો માફી માંગવામાં, ન તો માફી આપવામાં.

છેલ્લો સીન:

જે ગાંઠ છૂટી શકે તેવી હોય તેને કાપવી નહીં. - અજ્ઞાત

વર્ષો પછી મળ્યાં તો નયન ભીનાં થઈ ગયાં, સુખનો પ્રસંગ શોકનો અવસર બની ગયો.
એ મુજને રડતો જોઈ ખુદ પણ રડી પડયા, મારો જ પ્રશ્ન એમનો ઉત્તર બની ગયો.
- બરકત વિરાણી 'બેફામ'

Happy 10th Birthday to my first SLR & March Photographs

Yesterday marked the 10th anniversary of my adventures with SLR cameras. The journey has been wonderful and filled with amazement and excitement that knows no bounds. Here are some of my favorite shots from this month, including my first HDR image!



Merced River





Moonrise (Holi)



Sun & Rain




Golden Gate Bridge




My very first HDR!

Plagiarism galore

Now this definitely clears out that writers block. It definitely helps to see the glass half full! But that's not the only thing we're talking about today. It's about blatant copy-pasting that some people do and the lengths they go.. if they put in that much effort in something meaningful, they'd have achieved something significant in life. Here it is, check it out for yourself.

That girl in Yellow has shamelessly browsed around and copy-pasted quality blog posts/contents of posts of so many others including myself without giving any credits to the original authors of the posts. Here are some posts I know are copied for sure:

Original post created Dec 2005: http://sayesha.blogspot.com/2005/12/what-was-that-again.html
That girl in Yellow copy-pasted Nov 2011: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2011/11/misheard-lyrics.html

Another gal Chikki who completely freaked out about stealing posts, deleted all of her blog posts: http://chikkizworld.blogspot.com/2011/11/of-songs-wrongs.html Smart move, Chikki!

Original post created Dec 2011: http://priyankavictor.blogspot.com/2011/12/fairy-dust-and-pots-of-gold.html
That girl in Yellow copy-pasted Jan 2012: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2012/01/fairy-dust-and-pots-of-gold.html

Original post created Oct 2010: http://priyankavictor.blogspot.com/2009/10/promises.html
That girl in Yellow copy-pasted Mar 2012: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2012/03/for-lifetime.html

Original post created Nov 2011: http://kananj.blogspot.com/2011/11/kolaveri-ed-by-dhanush.html
That girl in Yellow copy-pasted Dec 2011: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2011/12/kolaveri-ed-by-dhanush.html

Original post created Jan 2012: http://poppingballoons.blogspot.com/2012/01/magic-in-relection.html
That girl in Yellow copy-pasted Jan 2012 (just in two days!): http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2012/01/surrounded.html

Original post created Feb 2012: http://poppingballoons.blogspot.com/2012/02/to-just-be.html
That girl in Yellow copy-pasted Feb 2012 (two posts are fives days apart): http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2012/02/to-be-me.html

Original post created Nov 2011: http://mysticalskepticalme.blogspot.com/2011/11/what-love.html
That girl in Yellow copy-pasted Feb 2012: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2012/02/what-love.html

Original post created Jan 2012: http://darlingsofvenus.blogspot.com/2012/01/that-red-sweater.html
That girl in Yellow copy-pasted Jan 2012: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2012/01/guilt.html

Last but not least, our "budding poetess" creates a havoc yet again by more copy-pasting someone else's poetry:
Original post created Aug 2011: http://khanvibes.blogspot.com/2011/08/guest-post-nice-to-have-friend-like-you.html
That girl in Yellow copy-pasted Nov 2011: http://lifeetc-poonam.blogspot.com/2011/11/happy-17th.html

I have a hunch more than 90% of her posts are lifted off of other blogs, if not the entire blog.

Well, Ms. Poonam D, you sure have made yourself famous now and I am sure you will reach your dream reader number of a million pretty soon, but sorry to burst your dream bubble about being read and appreciated by millions like Amitabh Bachchan's is because that will never happen. Mr. Amitabh Bachchan is a world famous writer who writes quality posts, whereas you my dear are yet to master the art of copy-pasting. Good luck with that!!

"The" English Vinglish

After waiting for it for months I finally got to watch English Vinglish. And now I know why Raksha aunty kept on pestering mom to watch it. What an amazing movie! It's not just the acting and the storyline that making it an amazing watch, but the moral of the story too. To learn to love yourself and respect yourself. It all starts within. As usual.

My most favorite scenes of the film:

When Laurent answers why he loves coming to the class. Shashi! That was the sweetest. I honestly kept wondering where the movie is going after seeing him show his affection towards Shashi.

Every single scene where Shashi does the "yoo-hoo!" and lifts up her hand and cheers and almost jumps with joy.

After much struggle Shashi finally orders a sandwich and coffee, runs into another customer at the restaurant and gets super flustered and runs out of the restaurant. She is really good at these scenes, isn't it? There were traces of abused Anju of Chaalbaaz, and young angry-scared Mehndi of Khuda Gawah and furiously upset Pooja of Lamhe. That's when that little voice in my mind said, wow! The Sridevi is really back!!

How Shashi asks in class why it's THE United States of America but not THE India.

I simply adored the last scene. The way Gauri Shinde has made is so realistic with the clear slow speech where every word is said after thinking, after translating and our underdog has made it seem so real, so amazing! It truly deserves a standing ovation. Not to forget the "chullu bhar paani mein doob maro" acting by the family members. They were also quite convincing. For a moment, I did wonder however, if Ms. Shinde was bold enough, like our other Bollywood directors *wink* *wink* to make Shashi leave her family and go live a happier life with Laurent. But when I heard the dialog, "main apne favorite subject mein fail ho jau aur doosre subject mein pass ho jaau.. yeh kaise ho sakta hai?" I knew she had her brain and heart in the right place. ;) It was time to make laddus again, so what if she can't go attend the final exam or the last class session. And indeed, at the end, as I guessed it, thanks to her lovely niece, the school comes to her and she passes her class with flying colors. After all, her classmates had to have laddus somehow, so then two plus two is four.

And when Shashi tells the class to not make fun of others. Others who remain quiet in the class, or others who are different than you. Wow man! that's some BIG lesson of life and you just show it so simply. Hats off, Gauri Shinde.

It was funny to see Radha ask/say to Mausi (wait, that almost sounds like I'm talking about Sholay, doesn't it!), at the end of the remote class session over a cellphone: "wow! he really likes you. Do you like him too? It's okay, hota hai..." or something like that. It was hilarious in a *chuckle chuckle* sort of way.

Was anyone else rooting for Amitabh to be on that return flight to India? I know I was. :D

Oh and my favorite song would have to be "gustaakh dil..."

If you still haven't seen it, please, do take time to watch this one.

A wish for the new year

May the poor find wealth,
Those weak with sorrow find joy.
May the forlorn find new hope,
Constant happiness, and prosperity.
May the frightened cease to be afraid
And those bound be free.
May the weak find powers,
And may their hearts join in friendship.

-Unknown